จอมนางจารชนหน่วย11 ตอนสำเร็จโทษชนกลุ่มน้อย

ม่านรัตติกาลหม่นดำเหนือมวลหิมะเวิ้งว้าง แว่วเสียงนกเค้าแมวครวญคร่ำ สองปีกมืดดำเวียนวนเหนือเวหา จากนภากาศมองลงมา นครเจินหวงปานประดุจมุกงามเม็ดหนึ่งท่ามกลางธารน้ำใสพิสุทธิ์ ผุดผาดบาดตา ส่องประกายพราวระยับ

และในยามนั้น นอกขอบของเม็ดมุกอันแวววาว กลับมีกลุ่มชนต่างเผ่าที่เสื้อผ้ามอมแมมหน้าตาซูบเซียวซึ่งตัดกับความเลิศหรูอลังการของนครหลวงกำลังย่างเท้าก้าวเดินอย่างยากเย็น

ลมหนาวที่เสียดกระดูกทะลุผ่านชั้นเสื้อผ้าที่บางเบาและเก่าคร่ำของชนต่างเผ่า บาดลึกผิวหนังแข็งเย็นจนม่วงคล้ำของพวกเขาราวกับคมมีด พายุพัดกระหน่ำ ราษฎรเหล่านั้นเบียดชิดกันเป็นกระจุก เพื่อต้านทานลมหนาวที่แสนหฤโหด ไม่มีการปกป้องของกำแพงตึก ฤดูหนาวของที่ราบสูงหงชวนนับวันยิ่งสุดจะทานทน

ในกลุ่มคนพลันปรากฏเสียงทารกแผดร้อง จากเสียงที่โดดเดี่ยวลำพัง ค่อยๆ แผ่ขยายกว้าง ค่อยๆ ลุกลามออกไปจนทั่วทั้งกลุ่ม

‘ฟึ่บ’ เสียงฟาดแส้ก้องดัง หัวหน้าขบวนควบม้าขึ้นหน้าด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง  ตะคอกว่า “หุบปาก!”

แต่ทว่า เด็กทารกไม่ประสาเหล่านั้นไหนเลยเชื่อฟังคำสั่งเขา เสียงร้องไห้ยังคงดำเนินต่อไป หัวหน้าขบวนมุ่นคิ้วเมื่อกระตุ้นม้าเดินฝ่าฝูงชน ก้มเอวคว้าเด็กทารกจากอ้อมแขนของหญิงสาวนางหนึ่งไป แล้วชูสูง ตามด้วยเสียงตกกระแทกพื้นดังพลั่ก!

“อา!” เสียงอุทานแสบหูดังขึ้นทันควัน มารดาของทารกกรีดร้องสนั่น เข่ากระแทกพื้นโดยแรง อุ้มเด็กน้อยที่ปราศจากสุ้มเสียงอีกต่อไปขึ้นมากอด พร้อมปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น

สายตาดุดันของหัวหน้าขบวน กวาดผ่านใบหน้าผู้อพยพต่างเผ่าราวกับเหยี่ยวล่าเหยื่อ ผ่านตรงไหน ตรงนั้นพลันเงียบกริบ

บนผืนดินเวิ้งว้าง เหลือเพียงเสียงร้องไห้ของหญิงคนนั้น หัวหน้าขบวนชักดาบออกมา ฟันฉับที่กลางหลังของนาง เลือดสดกระเซ็นสาด ราดพื้นหิมะที่ขาวเผือด

ลมหายใจของฉู่เฉียวหยุดชะงักในบัดดล ริมฝีปากขบสนิท สองมือม้วนเกร็ง ตั้งท่าจะพุ่งออกไป

“เจ้าอยากตายหรือ?” เยียนสวินกอดนางไว้แน่น กระซิบที่ริมหู “พวกนั้นเป็นทหารของตระกูลเว่ย วู่วามไม่ได้”

“ที่นี่ก็แล้วกัน” หัวหน้าขบวนร้องสั่งผู้ใต้บัญชา เหล่าพลทหารเกราะเหล็กพอได้ยินก็พลิกตัวลงม้าอย่างว่องไว ก่อนชักกระบี่ทหารม้าจากข้างเอว กระตุกเชือกคราหนึ่ง ชาวบ้านที่ถูกมัดสองเท้าก็ล้มครืนกับพื้นไปตามๆ กัน

หัวหน้าขบวนเม้มปากเป็นเส้นตรง ค่อยๆ ถ่มออกมาคำหนึ่ง “ฆ่า!”

‘ฉับ’ เสียงลงดาบพร้อมพรัก เหล่าพลทหารรุ่นหนุ่มสีหน้าประหนึ่งแผ่นเหล็ก ไม่แม้แต่กะพริบตา ศีรษะหลายสิบใบก็หลุดคว้าง กลิ้งไปตามพื้นหิมะหนาเตอะ โลหิตอุ่นร้อนฉีดพุ่งจากลำคอ ไหลรวมเป็นกระแสธารคาวฉุน ทว่าพริบตาก็ถูกอากาศอันหนาวเหน็บจับตัวเป็นน้ำแข็ง

เด็กหญิงขบริมฝีปากแน่น ซ่อนอยู่หลังเนินหิมะมองดูภาพสังหารหมู่ระยะประชิดฉากนี้ หัวใจบีบเกร็งรุนแรง แววตาเป็นประกาย คล้ายแสงดาวที่รุ่งโรจน์ ทว่าในนั้นกลับวิบวับด้วยแววเครียดเคร่งชนิดหนึ่ง

มือของเยียนสวินเย็นเฉียบเล็กน้อย แม้ยังคงกุมมือนางไว้ไม่ปล่อย แต่กลับมีความรู้สึกชนิดหนึ่งไหลวนอยู่ในกระแสโลหิต ทำให้เขาไม่กล้าหันไปสบตาตรงๆ กับเด็กหญิง ร่างกายเล็กๆ ในอ้อมแขนแผ่ซ่านไอร้อนกรุ่น แทบจะลวกมือเขาจนสุก

เขามองดูพวกชนชั้นปกครองแห่งราชอาณาจักรเงื้อง่าเหนือศีรษะราษฎรเหล่านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า เพียงรู้สึกว่าสิ่งที่คนพวกนี้ตัดทิ้งหาใช่ศีรษะมนุษย์ แต่เป็นความศรัทธาของตัวเอง ทิฐิซึ่งเกาะกุมจิตใจมานานปี ถูกทำให้หลุดร่อนออกไปทีละชั้น เหลือแต่บาดแผลทั่วร่าง ไม่มีที่เก็บซ่อนความละอาย

ภายใต้การกวัดแกว่งกระบี่ทหารม้า โลหิตกระฉูดสี่ทิศ ใบหน้าของราษฎรต่างเผ่าล้วนสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความหวั่นเกรงต่อความตายที่กำลังเผชิญอยู่แม้แต่น้อย ฉู่เฉียวมองเห็นอย่างชัดแจ้ง นั่นไม่ใช่ความด้านชาที่เกิดจากความพรั่นพรึงถึงขีดสุด ไม่ใช่ความสิ้นหวังที่ไร้ซึ่งความหวังทั้งปวง ยิ่งไม่ใช่หมดอาลัยตายอยากทั้งที่รู้แก่ใจว่าตัวเองบริสุทธิ์ แต่เป็นความเข้มแข็งที่เด็ดเดี่ยว เป็นความเคียดแค้นถึงกระดูก คนทั้งหมดล้วนเงียบงัน ไม่มีการร้องห่มร้องไห้ ไม่มีการสาปแช่ง แม้แต่เด็กน้อยในอ้อมแขนของคนแก่ก็ยังเชื่องเชื่อ พวกเขาเบิกตาทั้งสอง มองดูเพื่อนร่วมเผ่าตกตายไปทีละคนภายใต้คมดาบของเพชรฆาต ด้วยแววตาจัดจ้า ทว่าโหมกระพือด้วยระลอกคลื่นขุมมหึมา

นั่นเป็นความคับแค้นที่เทพเทวาบนสรวงสวรรค์ยังต้องสะท้าน เป็นความอาฆาตที่พญามารยังต้องสยบ!

ความโกรธขึ้งและขุ่นแค้นที่ถูกเก็บกดในใจส่วนลึกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา กำปั้นของเด็กหญิงม้วนแน่น เหมือนลูกหมาป่ากระหายโลหิต

จังหวะนั้นเอง ปรากฏเสียงเกือกม้าที่เร่งร้อนแว่วมา พร้อมกับเสียงตวาดเดือดดาลของชายหนุ่ม “หยุดมือ! หยุดมือเดี๋ยวนี้!”

ม้าศึกสีขาวควบมาถึงเร็วรี่ คุณชายอ่อนวัยพลิกตัวกระโดดลง ตวัดแส้ฟาดใส่ข้อมือของไพร่พลถืออาวุธ หยัดยืนบดบังเบื้องหน้าผู้อพยพ ก่อนบันดาลโทสะเดือดพล่านใส่หัวหน้าขบวนผู้นั้น “เจียงเฮ่อ ท่านทำอะไร”

“ขุนพลน้อยซูเย่ ข้าได้รับคำสั่งทหาร กำลังสำเร็จโทษพวกกบฏ” หัวหน้าขบวนพอเห็นคุณชาย หัวคิ้วขมวดเบาๆ แต่ยังคงลงจากหลังม้าโค้งคำนับอย่างนบนอบ พลางกล่าวเสียงขรึม

“กบฏ?” เว่ยซูเย่ขมวดคิ้วเป็นปม ชี้มือไปทางคนแก่และสตรีอ่อนแอเต็มพื้นด้วยแววตาขุ่นเคือง น้ำเสียงดุดันเฉียบขาด “ใครเป็นกบฏ พวกนี้หรือ? ผู้ใดให้อำนาจท่าน ผู้ใดอนุญาตให้ท่านทำเช่นนี้”

เจียงเฮ่อสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน เหมือนก้อนหินที่ดึงดัน “ขุนพลน้อย เป็นราชโองการของวังเซิ่งจิน เป็นอาของท่านยื่นฎีกาด้วยตัวเอง สภามนตรีสูงสุดร่วมกันลงมติ พี่ชายของท่านเป็นคนลงนามอนุมัติ ผู้อาวุโสตระกูลเว่ยทั้งหมดร่วมกันตัดสินใจ บริวารแค่ปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น”

เว่ยซูเย่ตกตะลึงตาค้าง เขาหันศีรษะอย่างเหม่อลอย กวาดมองใบหน้าผู้อพยพทีละคน ราษฎรต่างเผ่าที่เผชิญหน้ากับความตายโดยไม่แม้แต่ขมวดคิ้วเหล่านี้ ทว่าพริบตาที่เห็นเขา สีหน้ากลับแปรเปลี่ยน หมดปัญญาอำพรางเพลิงแค้นในดวงตาไว้ได้อีกต่อไป ยายเฒ่าคนหนึ่งลุกพรวด สบถด่าออกมาโดยไม่สนใจทหารที่ขนาบสองฟาก “เจ้าคนสับปลับ! คนทรยศไร้ยางอาย! สวรรค์จะลงทัณฑ์เจ้า!”

ง้าวเล่มหนึ่งฟันฉับใส่บั้นเอว เลือดสดไหลรินลงมาตามคมดาบ ลำตัวของหญิงชราแทบขาดเป็นสองท่อน ร่างอ่อนระทวยลงพื้น แต่นางเก็บแรงเฮือกสุดท้ายถ่มโลหิตข้นคลั่กใส่ชายเสื้อขาวสะอาดของเว่ยซูเย่คำหนึ่ง ก่อนเปล่งเสียงหัวเราะสาปแช่ง “เป็นผี... เป็นผีก็ไม่... ไม่ละ... ละเว้นเจ้า”

เว่ยซูเย่หน้าดำหมอง ของเหลวน่าขยะแขยงคำนั้นยังติดอยู่ที่ปลายชุดยาวของเขา แต่เขากลับไม่ไปปัดเช็ด เขาเพียงเม้มปากแน่น มองดูซากศพระเกะระกะเต็มพื้นและดวงตาที่ฉายแววเจ็บแค้นนับไม่ถ้วนเหล่านั้น

“ขุนพลน้อย” เจียงเฮ่อถอนใจคำหนึ่ง เดินมาหาพลางกล่าว “ราชอาณาจักรไม่มีเงินเหลือเฟือเลี้ยงดูคนเหล่านี้ สภามนตรีสูงสุดก็คงไม่ออกทุนจัดสร้างที่อยู่อาศัยให้พวกเขา ท่านเป็นลูกหลานตระกูลเว่ย ควรเคารพการตัดสินใจของผู้ใหญ่ในตระกูล ปกป้องผลประโยชน์ของตระกูล”

ความร้อนระอุปานหินละลายใต้ภูเขาไฟขุมหนึ่งแล่นสู่โพรงอกของเว่ยซูเย่ ดวงตาของเขาแดงก่ำ เงียบงันไร้วาจา เจียงเฮ่อขมวดคิ้ว หันไปโบกมือสั่งทหารพร้อมกับผงกศีรษะนิดๆ เหล่าพลทหารพอรับคำสั่งก็เงื้อดาบเตรียมเข่นฆ่าต่อไป

“คนชั่ว!” สุ้มเสียงกังวานใสพลันดังขึ้น เพียงเห็นท้ายสุดของฝูงชน ใบหน้าเล็กๆ โผล่ขึ้นจากอ้อมแขนของมารดาตัวเอง ดวงตาปราศจากหยาดน้ำ ทว่าแดงก่ำ ตะโกนเสียงก้อง “คนหลอกลวง ไหนบอกว่าจะพาพวกเรามาเมืองหลวง อยู่ในบ้านที่กันลมกันฝน ไหนบอกว่าจะให้ทุกคนกินอิ่ม มีเสื้อผ้าอบอุ่น ไหนบอกว่า...”

ธนูคมกริบพุ่งขวับออกไป ทักษะเกาทัณฑ์ของแม่ทัพเจียงเฮ่อแม่นยำอย่างยิ่ง แค่กลอกตาก็สามารถยุติถ้อยคำที่กำลังจะหลุดปากของเด็กน้อย หัวธนูทะลุผ่านคอหอย เลือดแดงสดทะลักไหลจากท้ายทอย!

“ลงมือ!” เจียงเฮ่อชักดาบเมื่อตวาดเสียงก้อง

“หยุดมือ!”

ขุนพลน้อยหัวใจสลายไปกับวาจาแต่ละคำของเด็กน้อย เขาถลาขึ้นหน้าโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผลักทหารสองนายออกไป

“จับขุนพลน้อยไว้!” เจียงเฮ่อตวาดสั่ง พลทหารหลายนายรีบปราดขึ้นมา ใช้วิธีกอดรัดตะลุมบอน จับตัวเว่ยซูเย่ไว้อย่างแน่นหนา

การสังหารหมู่ที่ปราศจากมนุษยธรรมเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เลือดสดเจิ่งนอง โคลนและโลหิตไหลปะปน เสียงกรีดร้องก้องดังเสียดฟ้า ยิ่งขับบรรยากาศแห่งความตายให้แลดูสยดสยอง

หลุมใหญ่ยักษ์ถูกขุดขึ้นหลังจากนั้น ซากไร้ชีวิตหลายร้อยศพถูกโยนถมลงไป ตามด้วยดินทรายปิดท่วมอย่างรวดเร็ว ขบวนทหารม้าควบอาชาเหยียบย่ำวนเวียนบนปากหลุม ท่ามกลางหิมะที่ใหญ่เท่าขนห่านพรั่งพรูลงมา พริบตาเดียวก็เกลี่ยกลบรอยโลหิตแดงสดทั่วพื้น พร้อมกับฝังกลืนความโฉดชั่วอันน่าละอายและความอัปลักษณ์ที่ไร้ซึ่งมนุษยธรรมรวมกันลงไปอย่างมิดชิด

.........................................................................................................................

ลี หลินลี่...ผู้แปล

จอมนางจารชนหน่วย11 ตอน8ขวบหลอก13ขวบ

ภายในห้อง ความเงียบทอดยาว ลมแผ่วๆ โชยเข้ามาจากนอกหน้าต่าง กล้วยไม้โม่หลันบนซุ้มดอกไม้ที่เพิ่งส่งมาไม่นานส่งกลิ่นหอมชื่นจางๆ

เด็กหญิงยืนนิ่งงันอยู่ด้านล่าง ทว่าเวลายาวนานเกินไป นานจนนางเกือบคิดว่าคนข้างบนหลับไปแล้ว ทนไม่ไหวจึงเงยหน้าชำเลืองแวบหนึ่ง กลับประสานกับดวงตาดำจัดดุจน้ำหมึกในบึงลึกที่มองลงมาพอดี

เมื่อไม่อาจแสร้งเป็นไม่เห็น ฉู่เฉียวจึงเลียปากนิดหนึ่ง แล้วร้องเรียกเบาๆ “นายน้อยสี่”

“แต่งเรื่องมาหลอกข้าเสร็จแล้ว?”

จิ้งจอกน้อยจริงๆ ด้วย ฉู่เฉียวหนาววูบในใจ แต่ต่อหน้ากลับคุกเข่าลงอย่างหวั่นหวาด รีบกล่าวว่า “ซิงเอ๋อร์มิบังอาจโกหกเจ้าค่ะ”

“งั้นหรือ?” จูเก่อเยว่ก้มหน้าหัวเราะแผ่ว แล้วกล่าว “ไหนลองว่ามา”

“ขึ้นสี่ค่ำเดือนก่อน ซิงเอ๋อร์กับเด็กทาสกลุ่มหนึ่ง โดนนายน้อยใหญ่นำตัวไปที่คอกล่าสัตว์ สุดท้าย... สุดท้ายมีแค่ซิงเอ๋อร์ที่รอดกลับมา หลังจากนั้นซิงเอ๋อร์ก็กลัวมาก อาศัยช่วงพักรักษาตัว เก็บข้าวของเตรียมหนี”

“หนี?” จูเก่อเยว่เลิกคิ้วนิดหนึ่ง “เจ้าจะหนีไปไหน”

เด็กหญิงตอบเสียงอ่อย “ข้าก็ไม่ทราบ แค่ไม่อยากรอความตายอยู่ในนี้ นายน้อยอาจคิดว่าซิงเอ๋อร์เนรคุณ แต่หนึ่งคนมีแค่ชีวิตเดียว ชีวิตของซิงเอ๋อร์อาจไม่มีค่าสักนิดในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาของซิงเอ๋อร์กลับล้ำค่ายิ่งนัก ตอนที่ซิงเอ๋อร์เตรียมหนีออกไป พวกผู้คุ้มกันพบเห็นเข้า จึงถูกเฆี่ยนตียกใหญ่ วันนี้เขาเห็นข้า กลัวว่าข้าจะล้างแค้น ดังนั้นอยากลงมือก่อน”

“งั้นหรือ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ มันช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าจริงๆ” จูเก่อเยว่ดื่มชาคำหนึ่ง ค่อยกล่าวเสียงเรียบ “เจ้าความจำไม่เลวนี่”

ฉู่เฉียวถึงกับสะอึก เพียงเห็นแววตาจูเก่อเยว่สาดประกายคมกล้า เหมือนอสรพิษร้ายตัวหนึ่ง จึงก้มหน้ากล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นาน ดังนั้นซิงเอ๋อร์จำได้ดี”

จูเก่อเยว่พยักหน้า ก่อนกล่าว “เช่นนั้น เรื่องที่จิ่นซือจิ่นจู๋ยุยงให้ข้าฆ่าหลินซี เรื่องที่จูซุ่นเอาคนในครอบครัวเจ้าส่งให้คนอื่น เรื่องที่มีคนเข่นฆ่าพี่สาวน้องสาวของเจ้า เจ้าจำได้หรือไม่?”

ฉู่เฉียวใจกระตุกวูบ แต่มิได้เงยหน้าขึ้น เพียงโขกศีรษะกับพื้น สะอื้นไห้ออกมาเมื่อกล่าว “นายน้อย ซิงเอ๋อร์ล้วนจำได้ทั้งสิ้น แต่ซิงเอ๋อร์ตระหนักในฐานะและหน้าที่ของตัวเองดี ยิ่งตระหนักในความสามารถอันน้อยนิดของตัวเอง”

“เจ้าหมายความว่า วันหนึ่งข้างหน้าเมื่อปีกกล้าขาแข็ง ก็จะแก้แค้น ถูกไหม?”

เด็กหญิงเงยหน้าฉับพลัน แหงนมองด้วยแววตาพรั่นพรึง “นายน้อยสี่!”

“ไม่ต้องปฏิเสธ แวบแรกที่ข้าเห็นเจ้า ก็รู้ว่าเจ้าไม่ใช่เด็กน้อยที่ความคิดตื้นเขินคนหนึ่งแน่นอน ในแววตาของเจ้าซุกซ่อนอะไรไว้มากมาย ข้ามองเห็น”

เด็กน้อยน้ำตาคลอคลอง เม้มปากก่อนกล่าว “นายน้อยคิดว่าซิงเอ๋อร์จะทำอะไร คิดว่าซิงเอ๋อร์จะไปฆ่าคน? หรือคิดว่าพี่จิ่นจู๋จิ่นซือล้วนเป็นซิงเอ๋อร์ให้ร้ายจนตาย? ซิงเอ๋อร์อายุยังน้อย ต่อให้เคียดแค้นในใจบ้าง แต่ก็ทราบดีว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ ตระกูลจิงบ้านแตกสาแหรกขาด บ้างตายบ้างพลัดพรากในชั่วคืน ซิงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนจากคุณหนูสูงศักดิ์กลายเป็นข้าทาสชั้นต่ำ หากกล่าวว่าโกรธแค้น ซิงเอ๋อร์ไยมิใช่สมควรโกรธแค้นจักรพรรดิในวังเซิ่งจิน ไยมิใช่สมควรโกรธแค้นคณะมนตรีที่ออกคำสั่งลงมา ไยมิใช่สมควรโกรธแค้นกองทัพหวงเทียนที่ตรวจยึดบ้านของซิงเอ๋อร์? นายน้อย ซิงเอ๋อร์ไม่มีความเก่งกล้าปานนั้น เพียงอยากมีชีวิตสืบไป สิ่งเหล่านั้นหนักหน่วงเกินกำลัง ซิงเอ๋อร์แบกรับไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ”

เด็กหญิงโขกหน้าผากกับพื้น แผ่นหลังเล็กบางตรงแน่ว ทว่าสองไหล่เล็กๆ นั้นกลับสั่นสะท้านไม่หยุด คล้ายหวาดกลัวสุดขีด อยากร้องไห้แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา

สายตาของจูเก่อเยว่พินิจวนเวียนอยู่บนร่างของเด็กหญิง แววคมกล้าฉายชัดในดวงตา สุดท้ายค่อยอ่อนแสงลงท่ามกลางเสียงสะอื้นสุดระทมขมขื่นของนาง

จูเก่อเยว่วางถ้วยชา เอนหลังพิงพนัก กล่าวเนิบๆ ว่า “เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

เด็กหญิงเม้มปากแน่น ตาแดงก่ำเบิกโพลง หยาดน้ำอาบคลอ

จูเก่อเยว่มองเด็กหญิงตรงหน้าแวบหนึ่ง เห็นนางตัวเล็กจ้อย ดวงหน้าชมพูใส มือน้อยกำแน่น อยากหลั่งน้ำตาแต่ก็อดกลั้นไว้สุดฤทธิ์ ท่าทางน่าเวทนายิ่งนัก จึงอดถอนใจเบาๆ มิได้ ในใจคิดว่า ‘ข้าคงเจอเรื่องหลอกลวงต้มตุ๋นมากเกิน ถึงได้ตื่นตูมไปเอง ระแวงกระทั่งเด็กน้อยตัวแค่นี้’

“เอาล่ะ ถือว่าข้าทำร้ายจิตใจเจ้า อยากร้องก็ร้องเถอะ”

นี่ถือเป็นการขอโทษกลายๆ กระมัง ด้วยนิสัยของจูเก่อเยว่ หรือเคยเกรงใจคนอื่นเช่นนี้มาก่อน แต่เด็กหญิงกลับยืนอยู่ที่เดิมอย่างดื้อดึง ปากเม้มสนิท สองตาเบิกกว้าง อย่างไรก็ไม่ยอมหลั่งน้ำตาสักหยด

จูเก่อเยว่พานหงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ โบกมือแล้วกล่าว “ออกไปเถอะ อย่ามายืนเกะกะลูกตา”

ฉู่เฉียวหมุนตัวกระฟัดกระเฟียด ไม่พูดอะไรสักคำก็ตั้งท่าออกไป

“หยุดตรงนั้น!”

จูเก่อเยว่ตวัดเสียงเย็นจัด ฉู่เฉียวหยุดยืนนิ่งตามสั่ง เพียงแต่ไม่หันหน้ากลับมา

จูเก่อเยว่หยิบขวดกระเบื้องเคลือบเล็กๆ ใบหนึ่งจากลิ้นชักข้างตัว เดินลงมาช้าๆ ยื่นมือจับไหล่ของฉู่เฉียว หมายหมุนร่างนางกลับมา แต่นิ้วมือกลับรู้สึกได้ถึงแรงทิฐิที่ดึงดัน จูเก่อเยว่เลิกคิ้วมอง เห็นเด็กหญิงเกร็งตัวขืนแรงเต็มที่ อย่างไรก็ไม่ยอมหัน

จูเก่อเยว่จะอย่างไรก็แก่กว่านางหลายปี สองมือกดประทับบนไหล่นาง ออกแรงเล็กน้อย บังคับให้เด็กหญิงหมุนตัวกลับมา

ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและแววน้อยเนื้อต่ำใจปรากฏขึ้นในคลองจักษุของจูเก่อเยว่ ฉู่เฉียวนัยน์ตาแดงก่ำ พอเห็นเขา น้ำตาก็พรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่

“เอาล่ะ ไม่ต้องร้อง ก็แค่ว่ากล่าวไม่กี่คำ” หนุ่มน้อยขมวดคิ้ว “เจ้าทำผิดเอง หรือยังไม่ยอมให้ผู้อื่นตำหนิ?”

“ข้าทำผิดที่ไหน เป็นนายน้อยให้ข้าไปเรียนขี่ม้าชัดๆ ข้าก็เรียนของข้าดีๆ มิได้หาเรื่องใครสักหน่อย” เด็กหญิงแปดขวบบันดาลโทสะออกมา เถียงเจ้านายตัวเองเสียงแข็ง ตัดพ้อพลางสะอื้นไห้ น้ำมูกน้ำตาไหลย้อยเข้าปาก

จูเก่อเยว่ย่นคิ้วนิดหนึ่ง ล้วงผ้าเช็ดหน้าจากอกเสื้อเช็ดน้ำตาบนแก้มให้เด็กหญิง มือไม้เก้งก้างอย่างยิ่ง พลางกล่าวว่า “ยังจะเถียงอีก เจ้าทำม้าของข้าหาย วันนี้ยังทำให้ม้าชั้นหนึ่งจากทะเลทรายตายไปอีกตัว ยังบอกว่าตัวเองไม่ผิด”

“ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ใช่ผู้อื่นอยากขี่ม้า อีกอย่างเยียนซื่อจื่อ เยียนซื่อจื่อก็เอาม้าที่หายไปกลับมาส่งแล้ว ข้าได้... ข้าได้ยิน” เด็กหญิงแย้งไม่เลิก น้ำตาก็หยดเป็นทาง ไม่ช้าผ้าเช็ดหน้าของจูเก่อเยว่ก็เปียกชุ่ม จูเก่อเยว่จะหยิบผืนใหม่มา พลันพบว่าเด็กหญิงจับมือเขา แล้วสั่งน้ำมูกบนผ้า

จูเก่อเยว่ถึงกับผงะ ปากอ้าตาค้างมองดูผ้าเช็ดหน้าที่เลอะเป็นหย่อมๆ เหนียวๆ ผืนนั้น ได้ยินเด็กหญิงพูดต่อ “แล้วม้าที่ตายวันนี้ ก็เป็นนายน้อยฆ่ามันเอง”

“ฮึ หาข้ออ้างเก่งนัก”

เด็กหญิงก้มหน้า พึมพำอย่างขัดใจ “ผู้อื่นพูดความจริงนี่นา”

แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ตกกระทบเหนือบ่าของทั้งสอง เด็กหญิงตัวเล็ก ต่อให้ยืนตรงก็แค่เสมอไหล่ของหนุ่มน้อย ดวงหน้าแดงสดใส ราวกับผลผิงกั่ว1สองใบ

“ให้เจ้า” จูเก่อเยว่ยัดขวดกระเบื้องใส่มือนาง “เอากลับไปทา”

นิสัยเด็กน้อยชัดๆ ความสนใจพลันหันเหทันที จูเก่อเยว่ยิ้มบางๆ มองเด็กหญิงชูขวดขึ้นมาถามด้วยความสงสัย “นี่คืออะไร”

“ยาสมานแผล”

เพราะม้าน้อยวิ่งเร็ว อุ้งมือของฉู่เฉียวถูกเสียดสีจนถลอก เด็กหญิงมุ่ยปาก พยักหน้าเมื่อกล่าว “นายน้อยสี่ เช่นนั้นซิงเอ๋อร์ขอตัวก่อน”

หนุ่มน้อยนั่งกลับไปบนเก้าอี้ ไม่แม้แต่เงยหน้า ทำท่าเหมือนไม่อยากเห็นนาง เพียงโบกมือกล่าวว่า “ไปเถอะ”

ขณะฉู่เฉียวจะเปิดประตูออกไป จูเก่อเยว่พลันร้องเรียก “ซิงเอ๋อร์ ถ้าพบเยียนซื่อจื่ออีก พยายามอยู่ห่างเขาให้มากที่สุด”

ฉู่เฉียวเอียงคอ มองเขาอย่างงุนงง จูเก่อเยว่ย่นคิ้วอย่างหงุดหงิด คำรามว่า “ฟังไม่เข้าใจ?”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ!” เด็กหญิงตะโกนรับคำ จากนั้นหมุนตัวออกไป เรือนร่างเล็กจ้อยก้าวข้ามธรณีประตูที่สูงหนา หวุดหวิดสะดุดล้ม

เด็กคนนี้นับวันยิ่งขวัญกล้า หนุ่มน้อยหน้าเครียดขึ้ง ลอบหายใจฮึดฮัด

---

1 แอปเปิ้ล

#จอมนางจารชนหน่วย11 《11处特工皇妃》

ลี หลินลี่...แปลไทย

จอมนางจารชนหน่วย11 (ตอนแค้นหฤโหด) 《11处特工皇妃》

ขณะเดียวกับที่จูเก่อเยว่ เยียนสวินและเว่ยซูเย่ เร่งม้าทะยานสู่คฤหาสน์ของจูเก่อสี ภายในหอฉูเหนียงที่เสียงดนตรีไม่เคยขาดสาย กลับตกอยู่ในห้วงมรณะที่วังเวงจับใจ

เลือดสดค่อยๆ รินหลั่งลงมาตามมีดสั้นที่คมกริบ หยดบนพรมขนอูฐขาวจากแดนซีอวี้ ซึมซ่านอย่างรวดเร็ว กลายเป็นภาพโลหิตดวงหนึ่ง ลมราตรีพัดเข้ามาทางหน้าต่าง สลายความหอมกรุ่นที่ฟุ่มเฟือยในห้อง

โคมไฟในหอฉูเหนียงสว่างจ้า จูเก่อสีที่ใบหน้าแตกตื่นลนลานบีบลำคอตัวเองแน่น จ้องมองเด็กหญิงที่สูงไม่ถึงไหล่ตนด้วยแววตาเหลือเชื่อ เม็ดทรายในโหลนาฬิกาไหลลงเชื่องช้า ในที่สุด... ชายชราก็คุกเข่ากระแทกพื้นดังพลั่ก

“ท่านกำลังขอร้องให้ข้าละเว้นท่าน?” เสียงของฉู่เฉียวเบาหวิว นางก้มหน้านิดหนึ่ง หางตาปรายมองบนใบหน้าชายชรา กระเพาะอาหารปั่นป่วนคลื่นเหียนจนอยากขย้อนออก ในค่ำคืนนั้น ซากร่างอุจาดตาของจือเซียงและคนอื่นๆ ประหนึ่งมีดดาบ เสียบแทงจิตวิญญาณของนาง นางโน้มหน้าเข้าไปช้าๆ ถามว่า “เคยมีคนมากมายวิงวอนให้ท่านละเว้นชีวิต ท่านไฉนไม่ละเว้น”

จูเก่อสีฟุบหมอบแทบพื้น เลือดที่ลำคอฉีดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ นายท่านผู้เฒ่าตระกูลสูงศักดิ์ที่กินดีอยู่ดีแต่รักตัวกลัวตาย ยามนี้หวั่นหวาดจนตัวสั่นงันงก คืบคลานไปข้างหน้าไม่หยุดด้วยมือที่โชกเลือด หมายหลีกห่างจากเด็กหญิงปีศาจคนนี้ เลือดแดงสดลากยาวเป็นทาง ช่างทิ่มแทงนัยต์ตาปานนั้น ช่างน่าสะพรึงปานนั้น

“ท่านอยู่มานานเกินพอแล้ว สมควรถึงเวลาชดใช้ สวรรค์ไม่เก็บท่าน ข้าจะเก็บเอง” เสียงดังควับ คมมีดตวัดผ่านกระดูก ขาดสะบั้นเป็นแนวเสมอกัน น้ำพุโลหิตทะลักพรวด สาดเป็นสีม่วงคล้ำที่อับเหม็นเต็มพื้น

ฉู่เฉียวหิ้วศีรษะที่ตายตาไม่หลับของจูเก่อสีขึ้นมา เขวี้ยงลงพื้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนเดินไปทางดรุณีสิบคนที่กอดกันกลมอยู่มุมห้อง

พวกเด็กน้อยมองนางด้วยแววตาหวาดผวา ยิ่งเบียดชิดกันมากกว่าเดิม ในสายตาของพวกนาง เด็กหญิงที่จู่ๆ ก็สลัดหลุดจากเชือกและฆ่านายท่านผู้เฒ่าจูเก่ออย่างอาจหาญผู้นี้เป็นคนบ้าชัดๆ น่าสยดสยองไม่ต่างจากปีศาจร้ายในขุมนรก แต่กลับไม่สังหรณ์สักนิดว่า หากไม่มีเด็กหญิงคนนี้ จะมีพวกนางสักกี่คนที่สามารถอยู่รอดปลอดภัยถึงเวลานี้

ฉุดดึงเด็กหญิงหน้าตาสะสวยอายุสิบขวบเศษคนหนึ่งออกมา เพียงเห็นเด็กคนนั้นตระหนกจนหน้าขาวเผือด ริมฝีปากสั่นระริก ฉู่เฉียวจ้องหน้านางเมื่อถามชืดๆ ว่า” กลัวไหม?”

เด็กน้อยตาเบิกค้าง ผงกศีรษะระรัว ผวาว่าตัวเองจะกลายเป็นศพที่สอง น้ำตาน้ำมูกไหลย้อยเป็นทาง กลับมิกล้าเปล่งเสียง

“ในเมื่อกลัว ก็แหกปากร้องออกมา”

จะอย่างไรก็เป็นเด็กในครอบครัวยากจน แม้อายุน้อย แต่พอรู้ความ เด็กคนนั้นส่ายหน้าสะอื้น “ข้าไม่ร้อง ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าขอร้อง”

ฉู่เฉียวย่นคิ้วอย่างหงุดหงิด “ข้าพูดไม่ชัดเจนหรือไร ร้องออกมา”

“ข้าขอร้อง” เด็กน้อยคร่ำครวญไม่ได้ศัพท์ “ปล่อยข้าไปเถอะ ให้ข้าเป็นวัวเป็นม้า... อ๊า!”

เด็กหญิงแปดขวบพลันชูมีดสั้นขึ้นมา พาดไปที่ก้านคอของเด็กคนนั้น จากเดิมที่วิงวอนขอชีวิต เปลี่ยนเป็นแหกปากร้องออกมาสุดเสียง ได้ยินเสียงดังฉึก มีดสั้นที่แหลมคมเฉียดลำคอของนางไป ปักแน่นบนเสาเตียงข้างหลังนาง เด็กน้อยกลับไม่เป็นอันตรายแม้เส้นผม

“เรื่องอะไร เหล่าเย(คำเรียกนายท่านผู้เฒ่า) เกิดอะไรขึ้น... อ๊า!ฆ่าคนตาย!” บ่าวคนสนิทที่เฝ้าอยู่นอกประตูได้ยินเสียง จึงชะโงกหน้าเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ทันสิ้นเสียงก็เห็นร่างอาบเลือดของจูเก่อสีนอนเหยียดยาวบนพื้น ถึงกับแตกตื่นขวัญกระเจิง อุทานตกใจคำหนึ่ง ทรุดนั่งกระแทกพื้น แล้วคลานเข่าลุกขึ้น วิ่งโซเซออกจากห้องไป

ฉู่เฉียวเดาะมีดสั้นในมือ คำนวณเวลาในใจ คะเนว่าผู้คุ้มกันทั้งเรือนล้วนได้ยินกันทั่ว มีดบินพลันพุ่งจากมือในพริบตา ทะลวงหลังศีรษะของบ่าวคนนั้น ทะลุออกหน้าผาก!

เสียงฝีเท้าชุลมุนดังขึ้นในบัดดล เด็กหญิงรีบกลับไปนั่งรวมกับดรุณีทาสกลุ่มนั้น เพียงเห็นชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนทยอยพรวดพราดเข้ามา พอเห็นตัวกับหัวของจูเก่อสีอยู่คนละทิศ พลันหน้าคล้ำเป็นโคลน

“เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าผู้คุ้มกันตวาดเสียงกร้าวใส่เหล่าดรุณีทาส

“ฆ่าคนตาย!” เด็กหญิงแปดขวบชิงตะโกนตัดหน้าคนอื่น น้ำตาพรั่งพรูลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ สะอื้นไห้เสียงสั่น “ฆ่าคนแล้ว ฮือ... ฆ่านายท่านผู้เฒ่า ยังฆ่า... น่ากลัวเหลือเกิน ฮือ...”

เด็กน้อยคร่ำครวญน้ำมูกน้ำตาไหล ดวงหน้าน้อยๆ ตกใจจนเผือดสี พูดจาตะกุกตะกัก คล้ายโคนลิ้นยังสั่นไม่หยุด

หัวหน้าผู้คุ้มกันตะคอกถาม “หนีไปทางไหนแล้ว”

“นั่น!” ฉู่เฉียวชี้หน้าต่างที่แง้มนิดๆ ทางทิศใต้ “หนีไปทางนั้นแล้ว!”

“อยู่ทางนี้สองสามคน ที่เหลือตามข้ามา!”

เหล่าผู้คุ้มกันโหมฮือออกจากห้อง เพียงเหลือไว้สามคนเฝ้าศพนายท่านผู้เฒ่า

เด็กคนอื่นๆ ล้วนตื่นตะลึงจ้องหน้าฉู่เฉียว เพียงเห็นเด็กหญิงที่เพิ่งโกหกพวกผู้คุ้มกันเหล่านั้น ถือหน้าไม้อยู่ในมือ ใบหน้าปราศจากเค้ารอยตื่นกลัว นางยิ้มมองบ่าวที่กำลังสำรวจตรวจศพของจูเก่อสี ก่อนผิวปากคราหนึ่งด้วยท่าทีปลอดโปร่ง “นี่! อย่าเสียเวลาเลย”

สามคนหันขวับมา พลันแตกตื่นตาโต เสียงไม่ทันหลุดจากปาก ธนูสามดอกก็พุ่งยิงมา ปักใส่กะโหลกที่ตกตะลึงทั้งสามใบราวกับดาวตก หยดเลือดไหลพราก สามซากล้มตึงกับพื้นพร้อมเพรียง ติดตามนายท่านผู้เฒ่าจูเก่อของพวกเขาไปพบยมบาลด้วยความจงรักภักดี

“อา!” ดรุณีทาสคนหนึ่งอุทานขึ้นมา ฉู่เฉียวรีบยกมือปิดปากนาง “ทีบอกให้ร้องไม่ร้อง ทีนี้กลับจะสาระแน”

เด็กน้อยทั้งหมดล้วนหน้าดำมืดเป็นสีโคลน พากันร้องไห้กระจองอแง ฉู่เฉียวถอนใจยืดยาว กล่าวเนิบๆ ว่า “คำพูดของข้าต่อจากนี้สำคัญมาก พวกเจ้าต้องตั้งใจฟังให้ดี จึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้ เข้าใจไหม?”

ฝูงเด็กเงียบเสียงในบัดดล เบิกตากว้างมองมาที่นาง

“ข้าน่ะ เป็นคนของพ่อบ้านจูซุ่น เฒ่าหัวงูสันดานโฉดชั่วคนนี้ชอบทำร้ายเด็ก พ่อบ้านจูซุ่นเห็นแล้วรู้สึกขัดลูกตา จึงให้ข้ามาฆ่าเขา นี่เรียกว่าขจัดภัยเพื่อมวลชน พวกเจ้าใครก็ห้ามเอ่ยถึงพ่อบ้านจูซุ่น ไม่ว่าคนของคฤหาสน์จูเก่อจะลงโทษด้วยอะไร ก็ห้ามพูดเด็ดขาด แล้วพ่อบ้านจูจะมาช่วยพวกเจ้าเอง จำไว้แล้วใช่ไหม?”

ฝูงเด็กพยักหน้าระรัว แต่ละคนเหมือนกระต่ายน้อยขวัญผวา

ฉู่เฉียวยิ้มบางๆ ตาข่ายเหวี่ยงออกไปเรียบร้อย รอแค่ปลาน้อยว่ายเข้ามา ต่อให้เด็กพวกนี้มีน้ำใจถึงขั้นยอมถูกทำโทษจนตายก็ไม่ปริปาก หรือต่อให้พูดออกไป คนของคฤหาสน์จูเก่อก็ใช่ว่าจะเชื่อ ทว่าบ่าวทั้งเรือนชิงซานต่างเห็นกับตาว่าคนของจูซุ่นพานางมาส่งที่คฤหาสน์ของจูเก่อสี อาศัยข้อนี้ เขาก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว ม้วยมรณัง... อย่างไม่ต้องสงสัย ตอนนี้เหลือแค่ว่า เขาจะตายด้วยวิธีใดเท่านั้น

เหลือบมองนาฬิกาทรายแวบหนึ่ง เวลากำลังเหมาะเจาะ ยังทันให้ย่องกลับไปรับเสี่ยวปาที่หนีออกมาทางประตูหลัง

ทุกอย่างล้วนดำเนินไปอย่างราบรื่นยิ่ง

ขณะจะไปจากประตูใหญ่ มือข้างหนึ่งพลันคว้าข้อเท้าเปลือยเปล่าของนางไว้แน่น ฉู่เฉียวก้มมอง ที่แท้เป็นผู้คุ้มกันที่ยังตายไม่สนิท

“ก้มหัวให้คนชั่ว สมควรตาย!” ดวงตาฉู่เฉียวสาดประกายเย็นยะเยียบ ยกมือถอนลูกธนูบนศีรษะมันออกมา ซากร่างนั้นกระตุกสองสามทีก็แน่นิ่งไป

ฉู่เฉียวพยายามงัดมือของมันออก หลายต่อหลายครั้งก็ยังเอาขาออกมาไม่ได้ พลันหักใจอำมหิต ชักดาบที่ข้างเอวของผู้คุ้มกันคนนั้น เสียงดังฉับ สะบั้นมือของมันจนขาด!

ลี หลินลี่...ผู้แปล

จอมนางจารชนหน่วย11 (ตอนผู้ถูกล่า) 11处特工皇妃

สิ่งที่บรรจุอยู่ในกรงยักษ์นั้น ที่แท้เป็นดรุณีน้อยไม่เกินเจ็ดแปดขวบจำนวนหนึ่ง แต่ละกรงมียี่สิบคน แต่ละคนสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ เหนืออกเสื้อเขียนตัวอักษรขนาดใหญ่ยักษ์เหมือนกับพวกนักโทษ ในแต่ละกรงจะเขียนตัวอักษรต่างกัน มีคำว่า มู่ เว่ย เยียน จูเก่อ ส่วนจ้าวเช่อกับจ้าวเจว๋ใช้คำว่า ‘เช่อ’ กับ ‘เจว๋’เป็นตัวแบ่ง เด็กพวกนั้นถูกขังไว้ในกรงมืดเป็นเวลานาน พอเห็นแสงสว่าง พลันหลับตาแน่น ตื่นตระหนกจนเบียดไปกองรวมกัน แววตาหวั่นหวาดเหมือนกระต่ายน้อยที่ขวัญอ่อนฝูงหนึ่ง

จูเก่อหวายยิ้มกล่าว “ช่วงก่อนมีพ่อค้าเร่ร่อนจากแดนซีอวี้กลุ่มหนึ่งมาที่จวน การละเล่นนี้เป็นพวกเขาสอนข้า อีกเดี๋ยวข้าจะสั่งคนเอากรงออก ปล่อยหมาป่าในกรงสัตว์ออกมา เดรัจฉานพวกนั้นอดอยากปากแห้งมาสามวันแล้ว กำลังเลือดขึ้นหน้า พวกเราทั้งสามารถยิงสัตว์ และสามารถยิงทาสในกรงของคนอื่น หลังธูปไหม้หมดดอก ดูว่าใครเหลือทาสมากที่สุด ถือเป็นผู้ชนะ”

คุณชายเว่ยหัวเราะฮาๆ ตบมือก่อนเป็นคนแรก “น่าสนใจไม่เบา ต้องสนุกแน่”

จูเก่อหวายกล่าวต่อ “งั้นก็เริ่มได้แล้ว ทุกคนมีธนูสามสิบดอก เปิดกรง”

เหล่าบริวารรับใช้ได้รับคำสั่งก็ยกกรงถอยออกไปจากคอกล่าสัตว์ บรรดาเด็กน้อยยืนนิ่งกับที่ตัวสั่นผวา คล้ายว่าพวกนางยังถูกขังอยู่ในกรงกระนั้น ไม่กล้ากระดิกกระเดี้ย

ทันใดนั้น ปรากฏเสียงคำรามดังสนั่น ระแนงไม้สองด้านถูกเปิดออก หมาป่าดุร้ายยี่สิบกว่าตัวพุ่งเข้ามาในคอก อ้าปากกว้างคำรามลั่นกระโจนใส่กลุ่มเด็ก!

เสียงร้องแตกตื่นอึงอลทั่วบริเวณ ดรุณีน้อยเจ็ดแปดขวบประสานเสียงแหลมดัง เนื้อตัวสั่นสะท้านเบียดเข้าหากัน ก่อนชักเท้าวิ่งไปยังจุดที่มีคนยืนอยู่ ขณะเดียวกัน เกาทัณฑ์คมกริบจากนอกระแนงไม้ก็ยิงกระหน่ำเข้าสู่ภายในด้วยความเร็วสูงสุด เพียงทว่า ทิศทางกลับหาใช่หมาป่าดุร้ายที่หิวโหยเหล่านั้น แต่เป็นเด็กที่กำลังวิ่งมาหาตัวเอง

คาวเลือดฉุนแรงโชยคลุ้งเสียดฟ้า เสียงร้องโหยหวนน่าเวทนาดังก้องถึงสรวงสวรรค์ ลูกธนูแทงทะลุไหปลาร้าและหน้าท้องช่องอกของเหล่าเด็กน้อย เลือดแดงสดถั่งทะลักออกมา บนร่างที่ผอมโซของพวกนางเบ่งบานด้วยบุปผาสีแดงสดใสดอกแล้วดอกเล่า ฝูงหมาป่าถูกกระตุ้นความหิวด้วยกลิ่นคาว ยิ่งทวีความดุเดือดเหี้ยมเกรียม หมาป่าสีดำอมเขียวตัวหนึ่งกัดกระชากแขนของเด็กคนหนึ่งจนขาดกระจุย เด็กคนนั้นยังไม่ทันเปล่งเสียงอนาถก็โดนหมาป่าอีกตัวฉีกทึ้งขาไปหนึ่งข้าง ศีรษะโดนกัดแหว่งไปครึ่งใบ เนื้อสมองขาวใสกับเลือดสดไหลปนเป กระเซ็นสาดราดรดบนผืนดินที่ปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน!

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นไม่ขาดหู หลังไหล่เจ็บร้าวสุดทน หนังตาหนักอึ้งราวกับถ่วงด้วยหินพันชั่ง เรือนร่างเล็กๆ ของจิงเยว่เอ๋อร์โดนลูกศรแทงทะลุ ตอกตรึงกับพื้น ลมหายใจของนางค่อยๆ แผ่วโผย เหมือนตกตายไปแล้ว แต่หัวคิ้วของนางกลับขมวดเข้าหากัน ยิ่งขมวดยิ่งแน่น หมาป่าดุร้ายตัวหนึ่งย่างเข้ามาช้าๆ ดวงตาของมันส่องประกายแวววับจับจ้องอยู่ที่เด็กน้อยคนนี้ น้ำลายที่เหม็นสาบไหลยืด หยดติ๋งบนคอของเด็กน้อย

ในความลี้ลับที่มองไม่เห็น คล้ายดวงตาสวรรค์กำลังเพ่งมองละครฉากสยองบนโลกหล้า ชั่วขณะที่จุมพิตหมาป่ากำลังประทับลงมา สองตาของเด็กน้อยพลันเบิกโพลง วาวใสดั่งใบมีด ปราศจากความอ่อนแอและขี้ขลาดเยี่ยงทารกแม้ครึ่งส่วน ยื่นมืออกมาตามสัญชาตญาณ บีบรัดกรามทั้งบนล่างของหมาป่าจนแน่น จากนั้นผงกหัวขึ้นมา อ้าปากงับลิ้นที่เหยียดยาวของมัน แล้วสะบัดเต็มแรง!

เสียงแผดแหลมแสบหูพลันก้องดัง ทุกผู้คนล้วนหันหา เพ่งสายตามาทางเด็กที่กัดลิ้นหมาป่าคนนั้น ในห้วงตะลึงงัน ถึงกับลืมน้าวยิงเกาทัณฑ์

จ้าวเช่อตื่นจากภวังค์เป็นคนแรก เห็นบนร่างเด็กคนนั้นมีตัวอักษร ‘เช่อ’ พลันแหงนหน้าลั่นหัวร่อ โก่งสายธนูแล้วดีดผึงปักตรึงคอหอยของหมาป่าจอมโหด

หมาป่าแผดอนาถคำหนึ่ง ล้มตึงกับพื้นดิน ฉากสยองบนคอกล่ายังคงดำเนินต่อ หมาป่าที่เหลือไล่ล่าอยู่ด้านหลังดรุณีน้อยอื่นๆ ทั่วแผ่นพื้นระเกะระกะไปด้วยซากสังขารและแขนขาที่ขาดกระจุย เสียงโหยไห้ด้วยความเจ็บปวดปานถูกฉีกทึ้งตับไตก้องดังเต็มรูหู จิงเยว่เอ๋อร์ลุกยืนโงนเงน เบิกตากลมกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ราวกับถูกเสกเป็นหินศิลา ร่างกายที่เล็กจ้อย เสื้อผ้าแหว่งวิ่นเป็นรูโพรง ผมเผ้ากระเซิงหลุดรุ่ย ดวงหน้าซีดขาว เต็มไปด้วยลิ่มเลือดมอมแมม ลมหนาวพัดพลิ้วหวีดหวิว ไม่ต่างจากหญ้าอ่อนที่ร่องแร่งต้นหนึ่ง

เสียง ‘ฟิ้ว’ ดังขึ้น ลูกศรดอกหนึ่งพลันพุ่งยิงมา จิงเยว่เอ๋อร์กระโดดถอยอย่างประเปรียว หลบรอดสภาวะคร่าชีวิตไปได้หวุดหวิด ทว่าร่างเล็กแรงน้อย ยังคงโดนลูกศรถากใส่น่องขา เลือดไหลปรี่เป็นทาง

คุณชายเว่ยหัวเราะฮิฮะ พาดลูกศรบนสาย ยิงออกอีกครั้ง

จ้าวเช่อเลิกคิ้ววูบ แค่นเสียงเย็นชาคำหนึ่ง เสียงดังฟิ้วกระแทกก้านธนูของคุณชายเว่ยจนหักกลาง

หมาป่าที่อยู่ข้างหลังราวกับเงาตามตัว กลิ่นสาบจู่โจมจมูกรุนแรง จิงเยว่เอ๋อร์ไม่ทันสำรวจแผลบนน่องเท้าก็รีบถลาไปทางจ้าวเช่อ

หากทว่า นางเพิ่งขึ้นหน้าได้สองก้าว ธนูดอกหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่ ปักตรึงตรงเบื้องหน้าฝ่าเท้านาง เด็กหญิงผงะอึ้ง ถึงกับหยุดเท้า จากนั้นเงยหน้าขึ้นพร้อมย่นหว่างคิ้ว มองไปยังหนุ่มน้อยชุดดำบนหลังอาชาสีแดงพุทราคนนั้น......

ลี หลินลี่...ผู้แปล